Rozdział 11 :>

Nasz hotel był wspaniały, aż nie mogłam się doczekać by zobaczyć nasze pokoje. Rodzice otworzyli drzwi, a moim oczom ukazał się niebiański widok. Na jednej ze ścian wisiało wielkie lustro, a pod nim stała toaletka. Naprzeciwko stało wielkie łoże małżeńskie, a obok niego rozkładana kanapa. Cały pokój był niebieski. Po prostu raj na ziemi.

- Vicki! Chodź przywitać się z gośćmi! – krzyknął tata. Powoli wyszłam z pokoju, a mój wzrok skrzyżował się z oczami jakiejś nadmuchanej lafiryndy. Dobra, może tata mówił żeby nie ocieniać książki po okładce, ale co innego ja tu poradzę. Podeszłam do Su i mruknęłam jej do ucha.

- Ile ci wiszę?

- 5 Euro.

- Tak dużo? Dla przyjaciółki?

- Masz rację. W takim razie 6 Euro.

- Wielkie dzięki. Jakaś ty uczynna. – przewróciłam oczami.

- Dziewczynki, poznajcie państwo Morris i ich córkę Samanthę.

- Hej, jestem Vicki, a to Susan. Sam, tak? – powiedziałam.

- Ty jeszcze masz czelność się do mnie odzywać? – prychnęła.

- Nie widzę żebyś miała koronę na głowie, więc myślę, że chyba mam prawo. – odpowiedziałam po czym z gracją odwróciłam się i ruszyłam do naszego pokoju.

-Chyba czas iść na plażę. – mruknęłam i uśmiechnęłam się do siebie.

Założyłam mój czarny strój kąpielowy w czaszki i wyszłam z pomieszczenia. Zamknęłam drzwi i powolnym krokiem ruszyłam do baru, gdzie powinni siedzieć moi rodzice.

- Mamo, klucze. – szepnęłam jej na ucho i wrzuciłam metalowe przedmioty do jej torebki. Pociągnęłam Susan za rękę i poszłam na plażę.

- No kogo my tu mamy.. – mruknęła. Na leżaku leżała nasza kochana koleżanka – panna Morris. Ominęłyśmy ją i ruszyłyśmy na most.

- Wreszcie możemy pooddychać świeżym powietrzem. – powiedziałam.

- Ej.. Czy to… Cholera! – krzyknęła Su.

- Nie wierzę! Albo jestem już tak chora psychicznie, albo ty serio przeklnęłaś!

- Przeklnęłam… I co z tego?

- Jejku… Jak ty szybko dorastasz… - rzekłam i zaczęłam udawać, że wycieram łzy.

- Zrobiłam to słusznie… Spójrz w górę. – mruknęła i przewróciła oczami.

Podniosłam głowę, a moim oczom ukazał się wielki latający statek.

Przetarłam oczy ze zdziwienia i walnęłam się w czoło.

- Zabiję tego ciołka. – mruknęłam i zbiegłam z pomostu. Pobiegłam do jakiegoś odludzia i w ostatniej chwili złapałam Johnson za dłoń, po czym wzniosłam się szybko w górę.

- Viki! Co ty kurna robisz, co?!- darła się.

- Ziemniaki zbieram! – odkrzyknęłam i zaczęłam lecieć w stronę Argo II. Widziałam, że na pokładzie nikogo nie było, więc wylądowałam spokojnie. Powoli weszłam pod pokład i ruszyłam do kajuty Valdeza. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam śpiącego Leosia. Na szafce obok jego łóżka leżała szklanka wody. Chwyciłam ją i wylałam na chłopaka, który w momencie otworzył swoje zaspane oczy.

- Czego… Co ty tu robisz?! – krzyknął.

- Stoję. Nie widać? – syknęłam. – A tak naprawdę to co was tu sprowadza?

- Mnie.

- Co?

- Nie nas, tylko mnie. Chciałem się oderwać od świata i po prostu w nocy odleciałem.

- Ile już cię nie ma w obozie? – siadłam na jego łóżku.

- Kilka dni. – mruknął.

- Czyli zamierzasz tu cały czas być? Nie wolałbyś może… ugh… Wynająć sobie pokoju w hotelu? Spędziłbyś z nami wakacje. – odwróciłam głowę.

- Nie dzięki. Wolę zostać tu w towarzystwie maszyn… Ale jeśli chcesz to w drodze powrotnej mogę was zabrać do domu, żebyście nie musieli płacić niepotrzebnie za lot samolotem. – uniósł lekko kąciki ust i zszedł z łóżka.

- Jasne, chętnie. Gdzie idziesz?

- Zobaczysz. – krzyknął z korytarza. Wzruszyłam ramionami i poszłam poszukać Su. Zastałam ją na pokładzie. Patrzyła w dół ze strachem.

- Co jest? – spytałam i podeszłam do niej.

- Boję się. Viki ja chcę na dół.- szepnęła.

- Chodź. – mruknęłam i zaprowadziłam ją do jadalni. – Zjedz coś, poczujesz się lepiej. Zaraz wrócę.

Przeszłam korytarzem i bez pukania weszłam do pokoju Valdeza. Nie było go jeszcze. Położyłam się na łóżku chłopaka i czekając nawet nie zauważyłam kiedy zasnęłam…