Rozdział 8 - "Otwieraj debilu!"

A oto nowy rozdział! Stój! Nie przewijaj jeszcze w dół! Chcę tylko powiedzieć, że chyba bardzo go przesłodziłam ;-; Trudno. Zapraszam do czytania

Rozdział dedykuję Loli Jackson za to, że a) prosiła oraz b) czyta to i lubi :D. 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

- Bo to prawda. – powiedział i niespodziewanie mnie pocałował. To mój pierwszy pocałunek, a taki idealny…

- Cz- czekaj. CO PROSZĘ?! – powiedziałam kiedy oderwaliśmy się już od siebie.

- Viktorio Queen. – ukląkł. Chwila, CO?! – Czy sprawisz mi tę przyjemność i zostaniesz moją dziewczyną?

Cholera. Uciekłam. Po prostu uciekłam. Nie chciałam odpowiadać i rzuciłam się biegiem w stronę domu, a kiedy już w nim byłam to zamknęłam się w pokoju i zaczęłam ryczeć jak małe dziecko. Czemu ja zawsze muszę coś zepsuć, a zwłaszcza wtedy kiedy jest tak dobrze…

***

Nie wychodziłam z domu kilka dni, ale w końcu zebrałam w sobie odwagę i poszłam go przeprosić. Założyłam moje Converse i wyszłam z domu. Powoli szłam w stronę furtki i zastanawiałam się co mam mu powiedzieć. Kiedy znalazłam się już przed drzwiami ich domu, zapukałam lekko.

- Viki! Co cię tu sprowadza kochanieńka? – spytała jego mama, pani Almighty.

- Ja przyszłam do Brada. Jest może?

- Jest. Wchodź, ale zanim do niego pójdziesz muszę ci coś powiedzieć, chodź do salonu.

- Dobrze. – poszłyśmy w stronę wielkiej sofy znajdującej się w salonie. Powoli usiadłam na miękkiej, białej kanapie i zaczęłam słuchać pani Almighty.

- Posłuchaj Viki. Bradley od kilku dni nie wychodzi z pokoju, nic nie je praktycznie, ani nie pije. Martwię się o niego. – „To moja wina…” – pomyślałam.

- Chyba wiem jak mu pomóc. – uśmiechnęłam się. – Niech zrobi pani kilka kanapek z Nutellą, a ja zrobię kakao. – zaproponowałam i poszłyśmy szybkim krokiem w stronę kuchni…

***

- Brad otwieraj!!- krzyknęłam stojąc przed drzwiami od jego pokoju. – Otwieraj, albo wywarzę te drzwi! – nic, cisza. Odstawiłam tacę z jedzeniem obok drzwi na komodę i znów krzyknęłam. – Bradley! Otwieraj te drzwi ty idioto! Wiem, że źle zrobiłam, ale chcę pogadać! Więc jeślibyś mógł to przestań mieć okres, bo chyba tylko dzięki temu masz takie humorki! – teraz się wkurzyłam. – Otwieraj debilu!

- Czego? – wycedził przez zaciśnięte zęby kiedy już otworzył drzwi.

- Chcę pogadać.

- Nie mamy o czym. –rzucił i już miał zamykać drzwi, ale mu przeszkodziłam.

- Czekaj. Mam kakao i kanapki z Nutellą.

- Właź. – powiedział sucho.

Postawiłam tackę z jedzeniem na jego biurku, a potem usiadłam na łóżku.

- Przestaniesz się dąsać? Nie lubię tego. – przyznałam.

- A ty to co? Masz w nosie uczucia innych, a do tego jeszcz…

- Zamknij się! – krzyknęłam i zaczęłam cichutko szlochać.

- Przepraszam. – powiedział i usiadł obok mnie na łóżku.

- Nie trzeba. To ja powinnam cię przepraszać za to, że wtedy uciekłam.

- Byłem dupkiem myśląc, że ci się podobam.

- Nie myliłeś się. – przyznałam i złączyłam nasze usta w długim pocałunku. – Oglądamy coś? – spytałam kiedy już się od siebie oderwaliśmy.

- Jasne. – powiedział i włączył jakiś film, a potem położył się obok mnie.

- Kocham cię. – wyznałam i wtuliłam się w niego.

- Ja ciebie też.

***

- Viki! Dziś rozpoczęcie roku szkolnego! Wstawaj! – krzyczała mama.

- Mhm..- wymruczałam.

- Wstawaj!

- Dobrze, wstaję. Widzisz? – rzuciłam i poszłam do toalety, a potem ruszyłam zjeść śniadanie.

- Mamo, a czy nie mogę iść w spódnicy i koszuli? – spytałam kiedy mama wybierała mi ubranie.

- Jakie buty niby do tego założysz? – spytała.

- Trampki.

- Niech ci będzie. – rzuciła i wyszła z mojego pokoju.

Ubrałam się i już miałam wychodzić, ale przypomniałam sobie o tym, że miałam zadzwonić do Brada kiedy już będę na dworze. Trudno, nie jestem tam, ale to i tak wszystko jedno, no nie?

*Rozmowa*

B: Halo?

V: Wychodzę, pa.

*Koniec rozmowy.*

Wybiegłam szybko na dwór i pognałam pod furtkę. Brad już wychodził z domu i szedł do mnie.

- Gotowa zacząć kolejny rok nauki? – spytał idąc ze mną za rękę w stronę szkoły.

- Z tobą zawsze. – powiedziałam i uśmiechnęłam się.

Przepraszam za to, że jest krótki, ale aż 579 słów.

Zapraszam, jeśli ktoś ma Wattpada ( taka aplikacja i strona)

To wpadajcie na mój profil @books_queen19 piszę tam dwa opowiadania

To, a także inne, które jeśli chcecie to możecie przeczytać.